„Życie jest trucizną, jeśli się w nie nie wierzy.”* Słowo o „Siostrze” Sándora Máraia

Lodowe królestwo zamraża tych, którzy podejdą zbyt blisko. Przerażone oczekiwaniami krystaliczne kwiaty niepostrzeżenie wpuszczają w twój krwioobieg truciznę. Im bardziej będziesz ich pragnął i im szybciej się uzależnisz od ich subtelnego dotyku, tym mocniej uaktywni się toksyna. Stopniowo twoje ciało będzie wysyłało ci znaki, byś zaniechał, odpuścił to, co potęguje wewnętrzny rozkład.

„(…) w s z y s t k o jest aktem twórczym, owym tajemnym prądem, który przenika na wskroś istotę ludzką, kiedy spotyka się z Erosem. Bo Eros jest wielką siłą.”**

Pisarz wraca myślą do trzeciego od wybuchu drugiej wojny światowej Bożego Narodzenia, które spędził w małym uzdrowisku, a w zasadzie górskim schronisku prowadzonym przez rumuńskie małżeństwo. Wśród siedmiorga gości spotkał słynnego niegdyś kompozytora i pianistę Z., stroniącego od innych i ukrywającego swoją tożsamość. Ne był w stanie już grać, dwa jego palce zostały sparaliżowane. W związku z fatalną pogodą wszyscy gnieżdżą się w ciasnych, dusznych i ponurych pomieszczeniach. Aż pewnego dnia tragiczne wydarzenie stanie się pretekstem do krótkiej, ale niezwykłej, ożywczej rozmowy pisarza z kompozytorem, który poruszy – nie tylko w kontekście wojny – kwestię ofiary i jej roli.

Węgierski pisarz Sándor Márai (1900-1989) opublikował w 1946 roku intrygującą, zagadkową, labiryntową, momentami aporyczną opowieść „Siostra” (oryg. „A Nővér”), w gruncie rzeczy o istocie ofiary, symbolicznym, rytualnym zerwaniu i odnowieniu więzi. Ofiara bowiem to element, który łączy większość grup, wspólnot, społeczności, religii, i ma na celu przebłaganie, oczyszczenie (z choroby), powrót do (szeroko pojętego) zdrowia. Wychodząc od koncepcji ofiarowania jako niezbędnego pierwiastka do nawiązania ponownego kontaktu z Absolutem, bohaterzy „Siostry” wskazują, że różnorodne działania (także artystyczno-twórcze) wyniszczające i wyczerpujące organizm-ciało, toksyczne relacje, choroby, cierpienia, przemoc, samozagłady są kluczowe do wyzwolenia z kłamstwa, sprzeniewierzenia, fałszerstwa, zarówno w skali mikro (pojedynczy człowiek), jak i makro (społeczność czy ludzkość).