Juwenalia. O „Sekrecie” Charlotte Brontë słów kilka

Tekst można (było) przeczytać na stronie PapieroweMyśli.pl

[Bezpośrednio na blogu od 05.03.2020]

Verdopolis – czyli z greckiego Szklane Miasto – wyznacza przestrzeń większości juwenaliów rodzeństwa Brontë. Co ciekawe, wczesne historyjki, opowieści, literackie szkice Charlotte powstawały we współudziale z bratem, Branwellem. Polski czytelnik ma sposobność zapoznać się z pięcioma z nich, stworzonymi przez Charlotte Brontë w latach 30. XIX wieku, gdyż w polskim tłumaczeniu ukazał się tom „Sekret”.

Już w dzieciństwie Charlotte i jej brat Branwell rozwijali swoją wyobraźnię i inspirowali się wzajemnie poprzez literackie próby, tworzenie, powoływanie do istnienia i kształtowanie Verdopolis. Rodzeństwo wymieniało się swoimi bohaterami, toteż niejednokrotnie uśmiercona przez jedno z nich postać, pojawiała się w utworach drugiego. W powstających na przestrzeni kilkunastu lat historiach zamieszczali swoje prywatne poglądy nie tylko na temat miłości, związku dwojga osób, namiętności, ale również – co interesujące – polityki. Swego rodzaju pisarki duet z bratem przyczynił się w dużej mierze do ukształtowania samej Charlotte – zarówno jako twórczyni, jak i jako kobiety.

„(…) dobre czasy i ciężkie czasy, i wszystkie czasy przemijają.” [s. 61] Na marginesach „Niedokończonych opowieści” Charlotte Brontë

Tekst można (było) przeczytać na stronie PapieroweMyśli.pl

[Bezpośrednio na blogu od 05.03.2020]

Niektóre opowieści nie mają prawa się rozwinąć. Muszą pozostać na zawsze w sferze potencjalności, niezamknięte, czekające na odbiorcę, który dopowie (albo i nie) kolejne słowa, uzupełni brakujące myśli, dookreśli, zapełni pozornie puste miejsca. Tak, niektóre opowieści powinny zostać niedokończone. Ich przeznaczeniem jest budzić niepokój, poruszać jedną z wrażliwszych strun duszy, nierzadko wywoływać to, co lubimy nazywać niekiedy melancholią.

„Tak było i tak być musi: przyzwyczajenie i okoliczności związały nas, ale nic nie mogło się połączyć, nic całkiem się rozwinąć”

[„Historia Williego Ellina”, s. 203]

W zasadzie opublikowano tylko cztery powieści (nie licząc juwenaliów i poezji) najstarszej z sióstr Brontë – Charlotte: „Profesora”, najsłynniejszy utwór „Dziwne losy Jane Eyre”, „Shirely” oraz „Villette”.

Namiętności. O „Jane Eyre. Autobiografii” Charlotte Brontë

Tekst można (było) przeczytać na stronie PapieroweMyśli.pl

[Bezpośrednio na blogu od 05.03.2020]

Pierwszą powieścią Charlotte Brontë był Profesor. Przeznaczenie jednak chciało, by ukazał się dopiero po śmierci autorki. Dlatego jej nazwisko łączy się z dużo dojrzalszą Jane Eyre (w oryginale powieść ukazała się z podtytułem Autobiografia, pomijanym w dotychczasowych polskich wydaniach), której rękopis przesłała pisarka do wydawcy w sierpniu 1847 roku. Półtorej miesiąca później książkę opublikowano, nie podając jednakże prawdziwego nazwiska autorki, a pseudonim – Currer Bell.

„Ludzie skryci często istotnie więcej potrzebują szczerego omówienia swoich uczuć i smutków niż ludzie wylewni.” [s. 500]

Narratorką i główną bohaterką jest tytułowa Jane Eyre, która prezentuje czytelnikowi swoje „dziwne losy” – począwszy od wczesnego dzieciństwa, gdy jako sierota trafiła do zamożnego wujostwa, poprzez perypetie nauczycielskie i miłosne „afery”, skończywszy na próbie założenia rodziny.

Ogród zmysłów. „Profesor” Charlotte Brontë

Tekst można (było) przeczytać na stronie bookznami.pl

[Bezpośrednio na blogu od 05.03.2020]

Z trzech sióstr Brontë najbardziej znaną pozostaje Emily – autorka Wichrowych wzgórz, najsłabiej rozpoznawalną – Anne (zmarła bardzo młodo, w wieku zaledwie dwudziestu dziewięciu lat). Mało kto zdaje sobie sprawę, że pierwszą powieścią Charlotte nie były Dziwne losy Jane Eyre (1847), ale wydany dopiero po śmierci pisarki Profesor (1857). I do 2012 roku nie pojawiło się jego polskie tłumaczenie. A to książka godna uwagi – zarówno jako przykład pierwszych literackich wprawek Charlotte, jak i ze względu na niewątpliwy urok opowieści o poszukiwaniu szczęścia.

Młody arystokrata William Crimsworth po ukończeniu Eton staje przed koniecznością wyboru drogi życiowej. Odrzuca propozycje zamożnego wujostwa i postanawia pójść w ślady ojca – zostać kupcem.