Być szczerym ze sobą. Parę słów o „Moich dniach w antykwariacie Morisaki” Yagisawy Satoshiego

Długo zastanawiałam się, dlaczego ci zaufałam i naiwnie wierzyłam w to, co mówiłeś. Mimo tych rysów, prześwitów. Po rozpadzie świat(ł)a oglądałam jeszcze jakiś czas odpryski i odłamki twoich słów, gestów, czynów. Układałam z nich konstelacje, ale każda brzmiała fałszywie, bo nigdy nie dotrzymałeś obietnic, a twoje zapewnienia okazały się kłamstwem. Ale posklejałam połamane skrzydła i wyruszam w dalszą drogę.

Dwudziestopięcioletnia Morisaki Takako dowiaduje się od Hideakiego, z którym się spotykała, że mężczyzna niebawem… się żeni. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że zarówno on, jak i jego narzeczona pracują w tej samej firmie co Takako. Oszukana, zdruzgotana dziewczyna odchodzi z pracy i ucieka w sen, oniryczne królestwo zapomnienia. Ale jej matka prosi o pomoc swojego ekscentrycznego brata, Satoru, który przejął po ich dziadku „Antykwariat Morisaki” specjalizujący się w japońskiej literaturze przedwojennej, a znajdujący się w Jinbōchō – największej książkowej dzielnicy na świecie. Przeprowadzka i praca w antykwariacie, interakcje z niekiedy osobliwymi stałymi klientami, wejście w świat literatury dotychczas nieznany i nieinteresujący Takako, otworzą przed nią nowy wymiar rzeczywistości i pozwolą rozpocząć kolejny etap życia. Ale i jej obecność znacząco wpłynie na mieszkańców oraz bywalców książkowej (czaso)przestrzeni.

Yagisawa Satoshi (ur. 1977) zadebiutował w 2010 roku powieścią „Moje dni w antykwariacie Morisaki” (森崎書店の日々), która przyniosła mu literacki sukces – otrzymał nagrodę, utwór zaś zekranizowano. Nic zatem dziwnego, że rok później ukazała się kontynuacja. Utwór Yagisawy to ciepła, kojąca, momentami wzruszająca, uroczo niewinna, z delikatnym humorem, subtelna historia, na swój sposób magiczna, chociaż nie pozbawiona mankamentów, nierówności. Autor porusza tematy związane między innymi z więz(i)ami międzyludzkimi, budowaniem i pielęgnowaniem relacji, (samo)akceptacją, walką o swoje szczęście czy wreszcie nieocenianiem drugiej osoby po pozorach, powierzchownych elementach, które mogą przyczynić się albo do podtrzymywania krzywdzących stereotypów i uprzedzeń, albo do zbytniej ufności, efektu aureoli, co prowadzi niekiedy do zranienia, skrzywdzenia, bycia oszukanym i wykorzystanym.