Kiedyś zaplątasz się w swoje kłamstwa, czarowanie rzeczywistości, żonglerki słowami i gestami, lawirowanie, pomylisz maski, kostiumy, wystudiowane pozy, modulację głosu. Spiętrzone, nawarstwione niedopowiedzenia, przemilczenia, dźwięki fałszu rozleją się, wydobywając na powierzchnię to, co miało zostać ukryte. 
Niczego nie można uznawać za pewnik.
Pantaleon Pantoja wzór wszelkich cnót, bez nałogów, przykładny i oddany służbie wojskowej kapitan intendentury Peruwiańskich Sił Lądowych otrzymuje od zwierzchnictwa tajną misję. Musi udać się do Iquitos, by poprzez uformowanie Służby Wizytantek rozwiązać problem gwałtów dokonywanych na miejscowych kobietach przez stacjonujących w garnizonach żołnierzy. Ku zdumieniu i przerażeniu dowództwa organizacyjny talent Pantoja doprowadzi do rozrostu kuriozalnego imperium nierządu, SWGPGO (Służba Wizytantek przy Garnizonach, Posterunkach Granicznych i innych obiektach), mityzowanego, demonizowanego i zwanego przez okolicznych mieszkańców Pantilandem, bowiem eufemistycznym określeniem „wizytantka” zakamuflowano słowo „prostytutka”. Tymczasem na tych samych terenach Amazonii rozrasta się sekta Brata Francisco. Jej przeobrażenie się w makabryczną organizację dokonującą ukrzyżowań zwierząt i ludzi stanowi kontrapunkt dla kulminacji demonicznych domniemań i pogłosek na temat SWGPGO.
W 1973 roku ukazał się arcyciekawy satyryczny, groteskowo-absurdalny utwór peruwiańskiego pisarza Maria Vargasa Llosy (ur. 1936) – „Pantaleon i wizytantki”. Mnogość form, schematów, wzorców, z których układa czy wręcz komponuje autor swoją symfonię, pieśń o bakcylu upadku, degeneracji, rozkładzie, zgniłym, morowym powietrzu, koresponduje z wielogłosowością, polifonicznością świata, multiplikacją i różnorodnością narracji, spośród których większość walczy o dominację za pomocą plotek, pomówień, kalumnii, szantaży, gróźb, zastraszeń, hiperbolizowania, manipulowania, ośmieszania, oczerniania. Czytaj dalej
終わりない夢 ~Owarinai Yume~ 