Pod prąd. Słów parę o utworze „Wiwat małżeństwo” Ody Sakunosukego

Wędrówki po smakowitych fragmentach miasta, delirycznych zaułkach, wśród kolorowych światełek i wesołych śmiechów czarują codzienność. Zamieniają ją w wyborne, acz szalone przedstawienie, w którym role mogą zostać odwrócone, porządki zachwiane. Witamy w zd(r)ekonstruowanym teatrze.

Początek lat 20. XX wieku, Osaka. Chōko jest córką sprzedawcy ulicznego Tanekichiego oraz Otatsu. Uboga rodzina decyduje się, by nastoletnia Chōko zaczęła zarabiać – początkowo jako pomoc domowa. Z czasem z uwagi na jej urodę i zainteresowanie ze strony mężczyzn dziewczyna podejmuje pracę w herbaciarni, gdzie zostaje praktykantką na gejszę. Niebawem poznaje o przeszło dziesięć lat starszego mężczyznę Koreyasu Ryūkichiego, który ma żonę i czteroletnią córeczkę, jest synem zamożnego właściciela hurtowni tanich kosmetyków, ale uwielbia dobre towarzystwo i beztroską zabawę. Nonszalancki, pełen uroku, niezwykle rozrzutny bawidamek szybko zawraca w głowie Chōko. We dwoje chodzą po restauracjach, by delektować się dobrym jedzeniem, spędzają czas na przedstawieniach. Pewnego razu decydują się na wspólną ucieczkę. Ich szaleńczo-młodzieńcza radość nie trwa długo, gdyż ze względu na trzęsienie ziemi muszą się ewakuować i wrócić do Osaki. A tam Ryūkichi mierzy się z dezaprobatą ojca i jego stanowczą postawą wobec swawoli syna.