„BLΛƆKPIИK in your area”. Parę słów o publikacji „Blackpink. Księżniczki k-popu” Adriana Besleya

Jesteś pięknym kwiatem. Delikatnym, subtelnym, wrażliwym. Potrafisz też pokazać swoją siłę. Rozkwitasz pośród nocy. Rozjaśniasz przestrzeń. Przypominasz, że nie wolno rezygnować z marzeń. Trzeba iść przed siebie.

Adrian Besley w opublikowanej w 2019 roku nieoficjalnej biografii południowokoreańskiego girlsbandu Blackpink przybliża kulisy powstania zespołu. Jednakże dla zrozumienia sukcesu, jaki osiągnęły poza Koreą Południową, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, ważne jest spojrzenie na rynek muzyczny Kraju Porannej Rosy. Dlatego Besley rozpoczyna swoją książkę od nakreślenia kwestii związanych z koncernami wydawniczymi, procesem przesłuchań utalentowanych młodych, najczęściej nastoletnich kandydatów na przyszłych idoli, ze żmudnymi treningami praktykantów, którzy uczą się profesjonalnego śpiewu, tańca, poznają języki. Polski odbiorca mógł poznać niektóre z aspektów poruszonych w „Blackpink. Księżniczki k-popu” w innej nieoficjalnej biografii napisanej przez Besleya, a dotyczącej BTS – siedmiu chłopaków popularnych na niemalże całym świecie.

O ile za sukcesem BTS nie stoi wielka wytwórnia fonograficzna, a sami członkowie zespołu mają ogromny wpływ na wykonywaną przez siebie muzykę, o tyle Blackpink jest zespołem stworzonym na potrzeby zawojowania światowego rynku muzycznego, czego firma YG Entertainment nie ukrywała. Przy wyborze kandydatek stawiano nie tylko na umiejętności wokalno-taneczne, ale i na naturalną urodę. Celem było zerwanie z niewinnym wizerunkiem dotychczasowych k-popowych idolek i wykreowanie grupy dziewcząt, które są silne, niezależne, lecz nie przestają być kobieco czarujące, czasem bywają seksowe, ale i urocze, delikatne, dziewczęce (i black, i pink). Innymi słowy, wytwórnia chciała wpisać się w jeden z nowszych k-popowych trendów, czyli girl crush, co nie do końca im się udało przez rozpad zespołu 2NE1. Po kilku latach spośród praktykantów wytwórni YG Entertainment w okolicach 2013 roku wybrano cztery dziewczyny, które miały zostać idolkami (złośliwi uważali wówczas, że będą klonem 2NE1). Producent Teddy Park, który niegdyś wylansował takie zespoły jak Big Bang czy 2NE1, zajął się kreowaniem wizerunku nowej grupy. W 2016 roku Blackpink zadebiutowały piosenkami „Whistle” oraz „Boombayah” i od razu szybko zdobyły popularność. Starannie prowadzona kampania promocyjna, strategiczne, umiejętne dawkowanie informacji, muzyczne kolaboracje (między innymi z Duą Lipą), występy w amerykańskiej telewizji czy udział w 2018 roku w festiwalu muzyki i sztuki Coachella, przyczyniły się do realizacji celu – Blackpink osiąga coraz większą sławę i uznanie.

Publikacja Adriana Besleya „Blackpink. Księżniczki k-popu” podzielona została na trzy segmenty. W pierwszym, najobszerniejszym, autor prezentuje kolejne etapy powstania zespołu oraz tworzenia wizerunku, muzyki i układów tanecznych, przemyślaną kampanię reklamową. Podobnie jak w nieoficjalnej biografii BTS autor analizuje kolejne elementy – stroje, makijaże i fryzury członkiń grupy, teledyski, aktywność w mediach społecznościowych i interakcje z fanami (nazwanymi przez dziewczęta Blinks), uczestnictwo w reklamach kosmetyków czy ubrań, znajomości z celebrytami, recepcje utworów – to w zasadzie kalendarium, chociaż nie brakuje antycypacji i retrospekcji. Dla niektórych czytelników w pewnym momencie taki sposób prezentowania wydarzeń może okazać się nużący, bo powtarzalny.

Elementem znacznie ożywiającym narrację Basleya są historie o dziewczynach oraz osobach z ich artystycznego otoczenia – w przeciwieństwie jednak do książki o BTS w „Blackpink. Księżniczki k-popu” autor nie przeplata historii zespołu rozdziałami o poszczególnych członkiniach, ale umieszcza je przy końcu opowieści. Drugim segmentem opowieści bowiem są cztery rozdziały poświęcone każdej z dziewcząt. Besley nakreśla ich pochodzenie, osobowość, zainteresowania: Jisoo (Koreanka; linia wokalna w Blackpink; ur. 1995), Jennie (Koreanka wychowana w Nowej Zelandii; linia wokalno-rapowa w Blackpink; ur. 1996), Rosé (Koreanka urodzona w Nowej Zelandii, ale mieszkająca przez większość czasu w Australii; linia wokalna w Blackpink; ur. 1997) i Lisa (Tajka; linia rapowa w Blackpink; ur. 1997). Różnorodność doświadczeń, środowisk, z których się wywodzą, temperamentów, upodobań wpływa na kształt Blackpink. Można powiedzieć, że nie są jedynie produktem, lalkami, manekinami, ale współtworzą brzmieniowo-wizualną stronę grupy i nadają jej charakter, który zjednał sobie wielu fanów na świecie. Ilekroć oglądam teledyski i filmiki z ich udziałem czy słucham ich piosenek, zastanawia mnie unikatowości grupy na tle pozostałych k-popowych girlsbandów. Czy wyjątkowość tkwi w ich głosach? Pewnie tak, bo każda z nich ma swoje oryginalne brzmienie (zwłaszcza Rosé). Nie jest to jeszcze etap ich kariery (ale czy kiedykolwiek nadejdzie?), gdzie widać, na ile ich prywatne muzyczne fascynacje wpływają na kierunek rozwoju zespołu, na ile to one decydują o kolejnych utworach, a na ile przyjmują i dopasowują się do strategii promocyjnej.

Trzecia część, zamykająca publikację, poświęcona została tym, o których rzadko się pisze i mówi – producentom, nauczycielom śpiewu i tańca, choreografom, stylistom, wizażystom, menedżerom i innym osobom odpowiedzialnym za jakość występów zespołu. Książka została uzupełniona słowniczkiem pojęć związanych z k-popem oraz pięknymi zdjęciami, podkreślającymi urodę i urok dziewcząt. Warto też obejrzeć film dokumentalny „Blackpink: Light up the sky” – widać w nim sympatyczne, ciepłe dziewczyny, które miewają lepsze i gorsze momenty w życiu, załamują się, ale nie pozostają bierne, tylko walczą o swoje. Jest w nich i niewinność, słodycz młodości, ale także konsekwentne i wytrwałe dążenie do celu, nieunikanie pracy i ciągłego doskonalenia się, uczenia. To dobre uzupełnienie dla nieoficjalnej biografii autorstwa Besleya. Ale podejrzewam, że niebawem autor zdecyduje się na uzupełnienie i wznowienie książki, bowiem w 2020 roku dziewczyny wydały pierwszy album i pewnie przyniesie on im muzyczne nagrody.

Blackpink to ciekawy girlsband, który rozbłysnął i jeszcze wiele osiągnie dzięki wielkiej pracy, wytrwałości, wzajemnemu wsparciu. Ich dopracowane, mieniące się kolorami i elementami, kalejdoskopowe teledyski, energetyczna muzyka, delikatność, subtelność, kobiecość, siła dodają motywacji do działania i spełniania swoich marzeń, przywołują też uśmiech i pomagają w chwili zwątpienia.

——————

Adrian Besley, Blackpink. Księżniczki k-popu, tł.: Nina Wum, Słowne Babki, Burda Media Polska, Warszawa 2020.

Autor: Luiza Stachura

Zapis w tytule wpisu jest celowy – nazwa zespołu bywa tak stylizowana. Natomiast hasło „Blackpink in your area” pojawia się w piosenkach dziewczyn. Z dawnych czasów fanowskich zapisuję „k-pop” małymi literami (zauważyłam, że w tekście książki pojawia się K-pop od Korean-pop, ale w języku polskim występuje termin koreański pop, stąd małe litery). Wykorzystałam zapis „Blackpink” zamiast wersalikami „BLACKPINK”, chociaż ten drugi wydaje mi się lepiej pasować. Nie chciałam powtarzać historii o wytwórniach fonograficznych w Korei Południowej – informacje pojawiły się tu: https://owarinaiyume.wordpress.com/2020/11/07/love-yourself-slow-kilka-o-publikacji-bts-koreanska-fala-adriana-besleya/

I ode mnie to, czego najczęściej słucham Blackpink: