Estetyka smaku. „Japońskie słodycze” Magdaleny Tomaszewskiej-Bolałek

Tekst można (było) przeczytać na stronie bookznami.pl

[Bezpośrednio na blogu od 05.03.2020]

Próba definicji słowa „słodycz” w różnych kulturach, choć może się to wydawać na początku zaskakujące, umożliwia uzyskanie interesujących wstępnych informacji o tradycji i obecnym kształcie społeczeństwa. O ile w „Słowniku języka polskiego” łakocie łączone są – poza słodkim smakiem – z takimi pojęciami jak na przykład delikatność, rozkosz i błogość, o tyle w Japonii znaczą dodatkowe produkty jadane poza codziennymi posiłkami [s. 22], niekoniecznie słodkie, najczęściej związane ze świętami, obchodami i rytuałami.

Japońskie słodycze

Japonistka i dziennikarka Magdalena Tomaszewska-Bolałek, autorka kilku książek poświęconych Japonii oraz bloga Kuchniokracja, spośród bogatej gamy produktów żywnościowych wybiera tym razem najbardziej kuszące.

Eksperymenty. Kilka słów o zbiorze opowiadań „Oczy mojego kochanka” Eimi Yamady

Tekst można (było) przeczytać na stronie PapieroweMyśli.pl

[Bezpośrednio na blogu od 05.03.2020]

„A więc miłość to nie jest jakiś grom z jasnego nieba ani nawet przyspieszone bicie serca, ale to, że płacze na myśli, iż mogłaby go stracić (…)” [s. 150]

Szóstą książką w „Zmysłowej serii” W.A.B., prezentującej najbardziej interesującą erotykę polską i światową, jest zbiór trzech opowiadań japońskiej pisarki – Eimi Yamady. W Polsce opublikowany jest pod tytułem pierwszego utworu – Oczy mojego kochanka (oryg.『ベッドタイムアイズ』– Bedtime Eyes), którym Yamada debiutowała w 1985 roku. Drugim zamieszczonym w tomie opowiadaniem są Igraszki palców (oryg. 指の戯れ) z 1986 roku, trzecim – Kręgosłup Jessego (ジェシーの背骨) także z roku 1986. Układ zbioru powtórzono za angielskim tłumaczeniem z 2006 roku.

Przebaczenie. Słów kilka o „Naszych szczęśliwych czasach” Gong Ji-young

Niewiele na polskim rynku wydawniczym dalekowschodnich powieści, w których zagadnienie chrześcijaństwa stanowi pretekst do szerszych i pełniejszych rozważań nad kondycją duchową człowieka współczesnego, uwikłanego w pędzący i kalejdoskopowo zmienny świat, próbującego odnaleźć swoją drogę – niezależnie czy będzie to mniej bądź bardziej godne życie, czy (szeroko rozumiana) śmierć. Po prozie Endō Shūsaku*, japońskiego katolika, pojawiła się kolejna** południowokoreańska powieść, lecz tym razem w pełni poświęcona utracie i odzyskaniu wiary (tyleż w Boga, ile w człowieka!). Nasze szczęśliwe czasy Gong Ji-young ukazały się w Korei Południowej w 2005 roku. Interesująca zdaje się sama autorka – urodzona w 1963 roku, aktywna uczestniczka studenckich protestów w 1980 roku***, podejmująca w swojej twórczości literackiej wątki dotyczące nierówności społecznych, dyskryminacji i uprzedzeń; obecnie jedna z najpopularniejszych pisarek w Korei Południowej. Patrząc na szerokość tematyczną prozy Gong i społeczne zaangażowanie, przypomina może polskiemu czytelnikowi o innej, starszej od niej pisarce – Han Mal-suk (Han Mahl-sook), którą przed ponad dekadą zaprezentowało Wydawnictwo Akademickie Dialog.

Co to w ogóle znaczy być człowiekiem i do jakiego stopnia jesteśmy w stanie być dobrzy, a jak bardzo możemy być źli?****

Powieść Gong składa się z dwóch paralelnych opowieści – obie, zbudowane na bazie retrospektywnych obrazów, wzajemnie się dopełniają, tworząc historię upokorzenia, zbrodni i poszukiwania wybaczenia.

Wojna z miłością w tle. O tekstach Lecha Janerki w „Śpij aniele mój/Bez kolacji”

Tekst można (było) przeczytać na stronie PapieroweMyśli.pl

[Bezpośrednio na blogu od 06.03.2020]

Pierwszą książką wydaną w ramach serii Biura Literackiego „33. Piosenki na papierze” jest wybór trzydziestu trzech tekstów twórcy zespołu Klaus Mitffoch – Lecha Janerki. Kolejnymi książkami, które ukazały się w tej serii, są „Na skrzyżowaniu słów” Krzysztofa Grabowskiego (Grabaża) oraz „Warszafka płonie” Bartosza Waglewskiego (Fisza).

Selekcji tekstów Janerki dokonał Filip Zawada – również muzyk, ale także poeta, fotograf, aktor i reżyser offowych filmów. Większość piosenek – jak wieść gminna głosi – poświęcona jest miłości, zatem Zawada stwierdził, że to odpowiedni klucz do wyboru utworów. Problem pojawił się, gdy zmierzył się z tekstami Janerki.

Perwersyjna gra. Słowo o „Idealnych matkach” Doris Lessing

Tekst można (było) przeczytać na stronie PapieroweMyśli.pl

[Bezpośrednio na blogu od 05.03.2020]

Akt pierwszy. Dwie babcie – Lil i Roz – z dorosłymi synami i ich córeczkami przybywają do położonej w malowniczej zatoce restauracji „U Baxtera”. Obserwuje ich zachowanie i podziwia promienność, jasność oraz wdzięk, które roztaczają wokół siebie, jedna z kelnerek. Niebawem idylliczny obrazek niszczy pojawienie się z plikiem listów jednej z synowych. Wzburzona kobieta zabiera dziewczynki. Akt drugi. Pierwsze spotkanie Lil i Roz w szkole. Wzrastająca przyjaźń rówieśniczek z czasem przeradza się w uzależnienie i osobliwy związek, symbiozę. Jedna pożera drugą, oplata jak (trujący) bluszcz. Akt trzeci. Odnalezienie substytutu miłości – ulokowanie strumienia miłości w kruchym ciele. Rozpoczyna się perwersyjna gra – początek długiego końca, rozpadu.