Kaidan XX wieku – odsłona numer dwa. Recenzja książki „W pogoni za dalekim głosem” Taichiego Yamady

Spójrz na mnie, proszę.
– To ja równie samotny –
Schyłek jesieni.

/Bashō*/

Kwaidan (kaidan) to, najogólniej rzecz ujmując, japońska opowieść grozy.** Tego samego tytułu, czyli kaidan XX wieku, użyłam do recenzji Obcych Taichiego Yamady, stąd też owa druga odsłona. Autor W pogoni za dalekim głosem, urodzony w 1934 roku w Tokio, to scenarzysta filmowy i serialowy, twórca sztuk teatralnych, pisarz. Pierwsza moja przygoda z jego dorobkiem literackim była dość nieszczęśliwa i niefortunna. Rozczarowanie Obcymi sprawiło, iż odwlekłam w czasie poznanie drugiej wydanej w Polsce książki Japończyka. I tu spotkała mnie niespodzianka – W pogoni za dalekim głosem przewyższa pod wieloma względami Obcych, stanowiąc dość interesującą egzemplifikację japońskiej literatury popularnej, czerpiącej z tradycji kaidanu (niejako reinterpretując, redefiniując japońskie opowieści grozy).

O literaturze popularnej, paradoksalnie, dość trudno pisać. Z jednej strony bowiem bywa bagatelizowana, marginalizowana, jej wartość literacka i intelektualna permanentnie poddawana jest w wątpliwość. Z drugiej – stanowi wyznacznik pasji odbiorców literatury, stając się przecież wypadkową czytelniczych gustów. Innymi słowy, większość odbiorców sięga po (szeroko pojętą) literaturę popularną i dzięki badaniom prowadzonym w tej sferze możemy, o ile chcemy, prześledzić bieżące tendencje, zmieniające się preferencje czytelników (czy naprawdę preferencje użytkowników się zmieniają?).